Yalnızım...

4 gün önce yani yıla girdik, bu sene sloganım yalnızım. Son 3 yıldır etrafımda çok fazla insan olmasına rağmen ve göya bu kişiler arkadaşım olmasına rağmen çalışmaya başladığımdan beri daha asosyal bir insan olmaya başladım. İşe başlamadan önce ki arkadaşlarımla da görüşemiyorum artık. İş yerinde bir sürü insan sırf konuşmuş olmak, sormuş olmak için birbirleriyle konuşan, hal hatır soran bir güruh. Aralarında gerçekten arkadaş olanlar mutlaka vardır ama ben olamıyorum işte. Ortam beni zaten geriyor birde sürekli çağrıdasın nasıl gerçek bir iletişim kurabilirsin ki. Paylaşımlar hep anlık, hiç kalıcı olamıyor. Birisi ile bir konuda konuşuyorsun ama ancak o kadar. Sonuçta kim kim bilmiyorsun ve ben kendim zaten çok konuşmayı ve boş konuşmayı sevmeyen bir insan olarak. Bazen farkediyorum kişiler benimle konuşmak istiyorlar ama ne? Eğer birgün şu işten çıkabilirsem hayatımın o günden itibaren ne olursa olsun daha iyiye gideceğine artık eminim. Yeni yıl sloganıma gelince bu aslında bir değişimin ilk sinyali önce korktuğun gerçekleri haykır. Klasik bir ters piskoloji yöntemi. Yalnızlık insanlar için korku verici bir durum, benim için de. Ama kendimi kandırmak için arkadaşlarımla görüşüyorum ve sanki yalnız değilmişim gibi bir duruma sokuyorum kendimi. Aslında evde bile annem ve kardeşimi görmeden geçiyor günlerim. Son dönemde tek becerebildiğim şey de yalnız kalmak. Ben de bunun üzerinde çalışmaya karar verdim. Eminin ki bir kız arkadaşım olsa bile yalnız kalabilirim. Sadece ben ve kitaplarım, ben ve internet. Kitap okumaktan, film izlemekten doldum. Bie keresinde biraz gerizekalı bir arkadaşım kitap okumak insanları asosyal yapar demişti de çok kızmıştım. Ama o yanılıyordu kitap okumak insanları yalnız yapmaz, yalnız insanlar daha çok kitap okur. Şimdi arkadaşlarımla konuşurken bile uzağım oradan. Mutluluk anlık birşeydir ve artık mutlu olmak için yapabildiğim tek şey çikolata yemek. Durum bundan ibaret. Benim yerimde başka biri olsa intahar etmeyi düşünebilirdi, düşünmese bile ben düşünüyorum ama ne yazık ki o kadar cesur değilim. İş yerinde bir arkadaşımız intahar etti ve sonucunda öldü. İlk düşündüğüm şey dışarıdan o kadar cesur bir insan gibi gelmediği olmuştu. Sevmediğim birisiydi ama önemli olan benim yapamadığım birşeyi gerçekleştirmişti. Onun yaptığı birşeyin benim ilgimi çekmesi ilginç gelmişti bana. Şimdi benim intahar edebileceğim fikrine varabilirler ama dediğim gibi ölüm değil o an beni korkutuyor... Kardeşim bile çok sevmeme rağmen benimle olamıyor. Neden bilmiyorum ama kendimi iyice bir kabuğun içine yerleştirmişim. İşin ilginç tarafı kabuk saydam herkes beni görebiliyor bana ulaşabileceğini hatta ulaştığını sanıyor ama sonuç ben onlar yaklaştıkça ya da yaklaşmaya çalıştıkta kabuğun içinde küçülerek uzaklaşıyorum. Şu kabuk ne kadar büyük ve ne zaman artık uzaklaşamayacağım, iyice merak etmeye başladım. Küçüle küçüle insanlığımı kaybetmeye başladım. Ama hala umursamaz ben buradayım. Hiçbir şey umurumda değil. En ufak önemsiz şeylerden, göya değerli ve önemli olması gereken şeylere kadar hiçbiri umurumda değil. Sadece yalnız olmak istiyorum ve bunu çok iyi beceriyorum. Düşünsene eğer yalnız olmak istemesem, ki bu yanlış anlaşılabilir, rahatlıkla birileri ile arkadaşlık kurup onlarla takılabilirim. Ama yapmıyorum peki bu noktada çıkıpta yalnızlıktan şikayet edebilir miyim? Tabi ki hayır. Bu aralar aklımda daha ilginç şeyler olmasını istiyorum ama geçenlerde yaşadığım bir travma beni yalnız bırakmıyor. Kafam hep onunla dolu, bu yüzden rahat düşünemiyorum, hayal kuramıyorum ve durduk yerde beni sinirlendiriyor. Şimdi yine klasik psikoloji gereği yüzleş diyeceksiniz ama benim katil olmaya niyetim yok şimdilik. Bu aralar sadece yatmak istiyorum, uyumakta değil sadece yatmak. Bir de insanlık dışı asılıyorum. Öyle böyle değil ortaya çıkan enerji 4 kişilik bir ailenin ısınma ihtiyacını karşılayabilir. Uzun bir süredir bu tembelliğim dolayısıyla sporda yapmıyorum. Ondan dolayıda vücutta biraz fazla enerji var herhalde. Şimdilik yazacak fazla birşey yok. Yalnızım...