11001001011

Bugün kafam yine iyi değil ama içimdekileri bir şekilde O'nunla paylaşabildiğimi düşünüyorum. Şimdi Baha ile konuşuyorum. Bu kadar uzun süre bana dayanabilen en iyi arkadaşım. Her zaman arkamda durdu. Şimdi niye Kayseri'de ona en çok ihtiyacım olduğu zaman. İkimizde aynı durumdayız şu anda. Ben herşeyden sıkıldım. Bıktım, hayatın kendisinde yaşayabileceğim herşeyi yaşadım zaten niye ölemiyorum. Bundan sonra ne olacak ki sadece rutin. İşe gitmekten bıktım, gelmekten bıktım, arkadaşım olamayn insanlarla muhattap olmaktan bıktım, müşterilerden bıktım, güya üstlerimden bıktım, okuldan bıktım, derslerden bıktım, ben artık ben olmak istiyorum. Artık kendimi kandırmak istemiyorum. Şu iş denen bataklıktan ne zaman kurtulabileceğim. Birinden beni kurtarmasını istesem cevap gelir mi acaba. Benim çıkmam gerek. Burada oturup bunları yazmak başkalarının işi olmalı. Hayatımda yaşamaya değer birşey kalmadı. Bugün sırf birşeyleri değiştireyim diye kulağımı deldirdim. Niye bilmiyorum ama mutlu oldum. Hergün çikolata yiyorum çünkü doğal yolodan mutlu olamıyorum artık. Sinirlenmek bile istemiyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Yarın işe gidip nasıl spor yapacağım. Dün maç yaptık, kıçımın üstüne düştüm. Şimid popomda dehşet bir ağrı var. Düşmesem hayatta olup olmadığımı bile anlayamaycağım. Şevkim iradem kırıldı. Niye zayıfladım diye soruyorum kendime yine şişmanlayabilmek için mi. Hayatıma yeni birşeyler katayım dedikçe kötüye gidiyor. Kitap okumak benim terapimken kitap okumaktan sıkıldım. Zaman geçirmek ve içimdekileri kendimle paylaşabilmek için buraya sana yazıyorum. Seni hep merak ettim. Nasıl olacaksın diye? Çok yaklaştığımı düşündüm ama dünyanın bu yakasında senin olmadığını anladım. Pek çok kızla birlikte oldum. Hepsi de bir diğerinden farklıydı. Peki ne oldu bu beni bir santim uzattı mı? Şimdi kendimden bir farkım var mı? Keşke olmasaydım belki şimdi benim için hayatta yapılmaya değer birşey olmuş olurdu. Uçakla uçtum, uçurdum. Keşke yapmasaydım belki şimdi benim için hayatta yapılmaya değer birşey olurdu. Neler yapmadım ki ve neleri de yapmadım. Niye umut edemiyorum? Böyle daha ne kadar yaşayabilirim? Ölüm insanı niye bu kadar korkutuyor? Yoksa korktuğum ölüm değilde acı çekmek mi? Niye canım bu kadar az? Nasıl oluyorda bu kadar soğuk kanlıyım, korkmuyorum olacaklardan ve olanlardan? Muhtemelen hayatta en keyif aldığım anlar başkalarına göre hatalarımdı. Ben sadece ben olmak istiyorum. Kalabalığın içindeki son Mohikan. Yalnız olmak istiyorum. Kimse benimle ilgilenmesin. Herkes kendisine baksın. Umursamak veya umursanmak istemiyorum. Kendimi insanlaradan soyutlamak için daha ne yapabilirim. Daha ne kadar uyuz biri rolü yapabilirim, daha kaç kişinin kalbini kırabilirim. Söylenecek daha ne kaldı ki. Dediğim gibi rol yapmaktan bıktım. İzin verin biraz kendim olayım. Acı çekiyorum. Ben iyiliğe, doğruya, aşka, tanrıya inanmam. Lütfen beni yalnız bırakın. Kendim olayım sadece ben...